“Mijn ouders gingen scheiden toen ik 6 jaar was. Ik weet niet meer hoe het was om samen in een huis te wonen. Maar we zullen geen gezellig gezinnetje geweest zijn. Want na de scheiding was er alleen maar ruzie.
Met mijn moeder bleef ik in ons huis. Eens in de zoveel tijd ging ik een weekend naar mijn vader. Fijne herinneringen heb ik daar niet aan, want hij woonde lang op een kleine kamer. Alles stonk naar rook en ik mocht bijna geen geluid maken. Het enige wat we deden was tv kijken en op de bank hangen. Ik was blij als ik weer naar mijn moeder kon.
Dat ging zo: mijn vader mij met tas en al voor de deur van mijn moeder af. Hij belde aan, stapte in zijn auto en reed weg nog voordat er werd opengedaan. Eenmaal binnen, begon het kruisverhoor. Wat we gedaan hadden. Wat ik gegeten had. Of er bezoek was geweest. Of mijn vader nog zoveel dronk. Of hij een vriendin had. Wat wist ik daar nou van als kind? Mijn vader vroeg nooit naar mijn moeder. Hij deed alsof ze niet bestond. Als ik haar naam noemde, trok hij gekke gezichten.
Tussen mijn ouders is het nooit goed gekomen. Toen ik mijn diploma kreeg, was er gedoe over wie van hen mee zou gaan. Toen ik een jaar naar het buitenland ging, knokten ze wie mij naar het vliegveld zou brengen en wie mij wanneer zou opzoeken. Mijn verjaardagen vier ik met ieder van hen apart. Maar het liefst doe ik het alleen met vrienden.
Zelf heb ik ermee leren leven. Ik heb het inmiddels goed voor elkaar met werk, sport en leuke vrienden. Maar vroeger thuis had het echt wel wat soepeler gekund.
Wat mijn ouders anders hadden kunnen doen? Ik denk dat ze met iemand hadden moeten praten. Mediation heet dat. Dan waren de problemen niet blijven hangen en had ik niet steeds scheidsrechter moeten spelen. Dus ja, dat is mijn tip. Heb je kinderen en ga je scheiden? Praat met een iemand die geen partij kiest. Los je sores op en maak afspraken over de opvoeding. Dat maakt het voor iedereen makkelijker.”
