“Op mijn 43ste heb ik mijn mbo-diploma meubelmaken en meubelstofferen gehaald. Ik heb nu mijn eigen bedrijf. Ik repareer meubels en steek ze in een nieuw stofje. Antieke stoelen, versleten fauteuils of beschadigde designstukken er staat van alles in mijn werkplaats. Ik heb er lol in en mijn klanten zijn er blij mee. Ik ben rete-trots op mezelf.
Een fröbelaar ben ik altijd geweest. Zet mij achter de naaimachine of geef me wat gereedschap en ik ga iets maken. Ik ben best handig, al zeg ik het zelf. Een opleiding had ik nooit gehad. Bij mij thuis werd leren niet aangemoedigd. Na de middelbare school was het werken geblazen. Daardoor heb ik vanaf mijn 18e allerlei werk gedaan, kantoren schoonmaken, kassière, kinderoppas aan huis en winkelmedewerker.
Mijn laatste baan heeft me op dit idee gebracht. Als medewerker in een grote meubelwinkel zag ik dat beschadigde meubels niet werden verkocht, hoeveel ze ook werden afgeprijsd. Soms nam ik dan iets mee naar huis, knapte het op en verkocht het door aan bekenden. Superleuk om te doen en het leverde ook nog wat op. Maar hoe vaker ik het deed, hoe meer ik de kneepjes van het vak miste.
Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en me aangemeld voor een deeltijdopleiding. Daar was ik de oudste student. Maar leeftijd maakte niks uit, we vonden elkaar in onze passie. Het was een drukke tijd voor mij, want ik had ook nog mijn werk en mijn gezin. Maar ik heb het gered. En hoe! Dolgelukkig ben ik met mijn vak en mijn bedrijf. Mijn baan is gestopt omdat er na de pandemie personeel weg moest. Als meubelmaker en stoffeerder kan ik tot mijn pensioen doen wat ik het liefste doe.
Wat anderen hiervan kunnen leren? Volg je passie. Je bent nooit te oud om te leren. Laat je niet afschrikken door de kosten. Het lesgeld, de boeken en het materiaal kon ik aftrekken van de belasting en mijn werkgever betaalde mij door als ik ook eens een middag les had. Als je kiest wat je ligt, betalen de kosten zich dubbel en dwars terug. In geld en in levensgeluk.”