“Ruim 10% van de vrouwen krijgt een miskraam. Maar ik had altijd gedacht dat ik bij die andere 90% zou horen. Nu is het een paar maanden geleden, maar ik ben nog steeds verdrietig. In het begin twijfelde ik enorm aan mezelf. Had ik iets verkeerds gegeten? Was ik te gestrest? Had ik niet genoeg rust genomen. Ik was teleurgesteld in mijn lichaam. Onterecht natuurlijk, maar toch.
Mijn vrienden, familie en collega’s zijn heel lief en ondersteunend. Dat heb ik echt nodig. Ik heb hen meteen gebeld en geappt toen uit de echo bleek het mis was. Ik voelde meteen de drang om het te delen. Die echo volgde op een hele ochtend bloedverlies. Op het moment zelf voelde ik me heel kalm. De dag erna kwam de klap. Huilen, boos, somber en diep in de put.
Vrienden noemen mij een doorzetter. Zo zie ik mezelf ook. Ik ga áltijd door, ook als ik een griepje heb of niet lekker in mijn vel zit. Maar na mijn miskraam was dat compleet anders. Ik voelde aan alles dat ik tijd nodig had om deze tegenslag te verwerken. Daarom heb ik in overleg met mijn werk 7 dagen genomen om bij te komen. Daarna ben ik weer rustig begonnen. Eerst met halve dagen en al snel steeds een uurtje erbij. Dat ik die ruimte kreeg, was zó fijn.
Ik hoop dat de vrouwen die dit lezen en hetzelfde hebben meegemaakt ook de tijd durven te nemen voor herstel. Het helpt echt als je erover praat en je verdriet deelt met anderen. Waarom zou je er geheimzinnig over doen? Een miskraam is een ingrijpende gebeurtenis. Neem de tijd om het verwerken. Voor mij is het een van de verdrietigste dingen in mijn leven.
Een gesprek met een psycholoog heeft geholpen om te stoppen om mezelf dingen te verwijten. Inmiddels heb ik weer een echo gehad. Mijn baarmoeder heeft alles zo goed als opgeruimd. Dat geeft me weer vertrouwen in mijn lijf.”
