Ik zit sinds ongeveer 1,5 jaar op Yoga. Ik ben ermee begonnen tijdens Coronatijd. Het was hard nodig om iets aan beweging te doen, maar ook om te zorgen dat ik beter ontspan. Yoga helpt mij bij beide dingen. Dat heb ik inmiddels gemerkt, maar ik zit er niet voor 100% in.
Tijdens de Yogales ben je stil terwijl de Yogajuf (Yuf) je door de oefeningen heen praat. Op de achtergrond klinkt meestal een zweverig muziekje. Het Yogaklasje bestaat voor een groot gedeelte uit vrouwen van mijn leeftijd. Je weet wel, die ongeveer op de helft zijn of al iets over de helft. Die zichzelf inmiddels wel kennen en goed voor zichzelf proberen te zorgen. Door de even de aandacht bij zichzelf te houden en even niet met duizend en één dingen tegelijk bezig te zijn. Even uit je hoofd en in je lijf.
Waar ik op Yoga zit heb ik regelmatig een andere Yuf. De onderlinge verschillen zijn groot. De ene Yuf probeert je in evenwicht te krijgen door je strikt in de goede houding neer te zetten. De tweede gaat als een razende door alle oefeningen heen. Daardoor moet ik eerder hijgen dan dat ik op de gewenste momenten in- of uitadem.
De derde praat je wat goedbedoelde negatieve energie aan, (had ik die dan?) die je aan de ruimte moet geven. Ik bedoel: die je aan de ruimte kan geven. Nee, nu weet ik het: die je aan de ruimte mág geven. Of op de uitademing in een wolk, met de kleur van je voorkeur, uit je lichaam mag verwijderen. Soms zorgen deze opmerkingen er juist voor dat ik verkramp. Zo’n opmerking kan wat irritatie bij me opwekken. Ik wil gewoon oefeningen doen, begrijp je? Ik doe dan mijn best om niet waanzinnig te gaan grinniken.
Mijn buurvrouw die er heel sportief uitziet, zet haar handen plat op de grond. Maar ik haal het nog niet misschien. Ik raak ik regelmatig verstrikt in al die armen en benen, en waar ik ze moet laten. Mijn hoofd gebruikt de Yuf namelijk als spiegel. Daarom zet ik steeds het verkeerde been naar voren of doe de verkeerde arm omhoog.
Als afsluiting zit de Yuf in lotushouding voor de groep. Ze bedankt je voor je tijd en aandacht, en vraagt je ook om jezelf te bedanken voor de tijd en aandacht voor jezelf. Ze heeft haar handpalmen tegen elkaar aan voor haar borst. De Yuf maakt kort oogcontact met ieder van ons en met een mysterieus lachje buigt ze even voor iedere deelnemer. Namasté, zegt ze. Ik lach heel vriendelijk terug, en grinnik stiekem aan de binnenkant.
Het woord Namasté krijg ik niet over mijn lippen.
