Marleen (54): “Contact met nabestaanden na zelfdoding heeft me veel geleerd”

“Nadat mijn dochter overleed aan zelfdoding voelde ik me overweldigd. In die eerste tijd had ik veel steun aan mijn familie en vrienden. We deelden onze emoties en steunden elkaar bij praktische en emotionele zaken. Een kleine 2 jaar na haar dood bleef ik maar rondlopen met schuldgevoel. Ik kwam maar niet uit die cirkel van zelfverwijt. Uiteindelijk heb ik me aangemeld voor een lotgenotengroep. Ik ontmoette er anderen die iemand verloren hadden door suïcide en werd verrast door wat het met me deed.

Alleen al het luisteren naar de ervaringen van anderen deed me goed. Ik herkende veel in hun verhalen en voelde me minder alleen in mijn verwerkingsproces. Op mijn beurt deelde ik mijn verhaal. Het vervulde een behoefte om over mijn dochter te praten. Ik kon al mijn tegenstrijdige gevoelens en ervaringen delen en hoefde me niet in te houden. Zelf heb ik veel gehad aan de familieopstelling. Dat is een methode die je inzicht geeft in patronen binnen een gezin. Het heeft mij geholpen om het warme contact met mijn dochter weer te voelen en voort te zetten.

Tijdens de bijeenkomsten zijn er geen vaststaande thema’s. De begeleider vraagt de deelnemers waar ze op dat moment behoefte aan hebben. Alles wat zich aandient kan besproken worden. Je kunt meedoen op een manier die bij je past. Er is geen enkele druk.

Ik heb veel van de groep geleerd. Met een paar vrouwen heb ik nog contact. We kunnen samen lachen en treuren. Samen vieren we het leven in zijn totaliteit.”